Pod wpływem zmian hormonalnych zachodzących w okresie menopauzy związanych z obniżeniem poziomu estrogenu i progesteronu wiele kobiet obserwuje u siebie pogorszenie jakości skóry i jej przyspieszone starzenie.

Wskazuje się trzy główne zmiany o charakterze klinicznym:

• suchość skóry – spowolnienie odnowy keratynocytów i zmniejszenie syntezy lipidów zaburza funkcjonowanie bariery hydrolipidowej, przyczyniając się do przesuszenia skóry oraz nadania jej ziemistego, matowego kolorytu
• atrofia tkanek – to przede wszystkim skutek utraty kolagenu, a więc głównego białka budulcowego tkanek; uważa się, że w ciągu pierwszych 5 lat menopauzy skóra traci nawet 30% kolagenu, a w kolejnych 2% rocznie. Zmniejszeniu ulega ilość tkanki podskórnej, zanikają typowe dla młodej skóry „poduszeczki” tłuszczowe np. w obrębie policzków
• wiotczenie tkanek – zmniejsza się liczba i rozmiar fibroblastów, co wpływa na jakość i ilość włókien kolagenu, elastyny i glikozaminoglikanów (GAG-ów) w skórze, obniża się też produkcja kwasu hialuronowego, nadającego tkankom nawodnienie i sprężystość. Zwiększa się natomiast produkcja enzymów rozbijających białka skórne (kolagenaza i elastaza), co powoduje „rozciąganie” skóry i nasilanie zmarszczek oraz zagnieceń.

Na poziomie biologicznym skóra charakteryzuje się znacznym spadkiem funkcji gruczołów łojowych, obniżeniem lepkosprężystości oraz pogłębieniem bruzd skórnych.